lees hier het interview met Marianne Janssen
Onlangs is er weer een nieuw boek van haar verschenen, ditmaal over Indische mensen in Nederland: De soep ruikt naar hond.
Uit het persbericht:
Vlak na WOII, moesten 300.000 Indische Nederlanders vanuit de tropen naar het koude Nederland vluchten.
Kou in meerdere opzichten, want de Indische Nederlanders hadden weliswaar een Nederlands paspoort en spraken vloeiend de taal, maar desondanks waren ze bij de meeste mensen niet welkom.
‘Ze pikken onze huizen, ze pikken onze banen, rot op, ga terug naar je eiland!’ waren de meest gehoorde ‘welkomstwoorden’.
De Indische Nederlanders zetten hun schouders eronder, wenden en pasten zich aan, vaak meer dan nodig was.
In De soep ruikt naar hond vertellen niet alleen zíj hun verhalen, maar ook hun kinderen en kleinkinderen, nog allemaal gekust door de Insulinde.
Dat zijn weemoedige verhalen maar ook vrolijke, trieste maar ook merkwaardige. Het zijn verhalen tussen nasi en boerenkool, tussen pinda’s en kaaskoppen.
Het zijn herkenningsverhalen.
